سارا ملالی، اسقف لندن، به عنوان اسقف اعظم جدید کانتربری انتخاب شده است؛ انتصابی تاریخی که برای نخستین بار در تاریخ کلیسای انگلستان رخ میدهد و او را به نخستین زن در این جایگاه بدل میسازد.
او در منطقه ساری (Surrey) رشد یافت و پس از پایان تحصیلات متوسطه، تصمیم گرفت پرستار شود. ملالی در چندین بیمارستان به سرعت مدارج ترقی را پیمود و در این مسیر مدرک کارشناسی ارشد نیز دریافت کرد. در سال ۱۹۹۹، او جوانترین رئیس پرستاری انگلستان شد.
در آن زمان، ملالی همزمان با مسئولیتهای حرفهای خود، بهطور داوطلبانه به عنوان کشیش پارهوقت در جنوب لندن خدمت میکرد تا آنکه در سال ۲۰۰۴ به فعالیت تماموقت در کلیسا روی آورد. به پاس خدماتش در حوزه پرستاری و مامایی، در سال ۲۰۰۵ لقب «دِیم» دریافت کرد. او و همسرش، ایمون، دو فرزند دارند.
در سال ۲۰۱۲، ملالی به عنوان خزانهدار کلیسای جامع سالزبری منصوب شد و در سال ۲۰۱۵، پس از تغییر قوانین، به مقام اسقفی کردیتون در اسقف نشین اکستر رسید و از نخستین زنانی بود که در پی این اصلاحات به مقام اسقفی دست یافت.
با وجود آنکه این مقام چندان شناخته شده نبود، ملالی به سرعت وارد عرصه سیاسی کلیسا شد و از او خواسته شد تا اصلاحات در حوزه «حفاظت از آسیبدیدگان» را رهبری کند. یکی از بازماندگان سوءاستفاده جنسی خواستار آن شده بود که این روند را یک اسقف زن هدایت کند، زیرا زنان را در این زمینه قابل اعتمادتر از روحانیون مرد میدانست.
شاید در نتیجه همین نقش، در سال ۲۰۱۷ به عنوان اسقف لندن، سومین مقام بلندپایه در کلیسای انگلستان، منصوب شد. او جانشین ریچارد چارترز شد؛ شخصیتی که به نوعی نماد دوران پیشین بود، دورانی که اسقفان همچون حاکمان قلمرو خود عمل میکردند.
در آن زمان، هرچند اسقفنشین لندن برخلاف روند نزولی سراسری، در حال رشد بود و با ایجاد کلیساهای جدید تجربههای نوینی را آغاز کرده بود، اما هنگام ورود «ملالی» با مجموعهای از چالشها مواجه بود: درگیریهای درونسازمانی میان جریانهای الهیاتی متعارض و مشکلات مکرر در زمینه حفاظت از آسیبدیدگان.
با توجه به سابقه او در نظام بهداشت ملی بریتانیا، از ملالی خواسته شد تا ناحیه اسقفی لندن را مدرن و حرفهای کند؛ مأموریتی که او بهطور مؤثر پیش برد، هرچند بیحاشیه نبود. رویکرد مدیریتی و بوروکراتیک او برخی مخالفتها را برانگیخت، بهویژه در میان سنتگرایان لندن که با کشیشی یا اسقفی زنان مخالفاند.
او همچنین درگیر ماجرای اندوهبار یکی از کشیشان سابق شد که به اشتباه متهم به آزار جنسی کودکان گردید و پیش از پایان تحقیقات، خودکشی کرد؛ بررسیها بعداً بیگناهی او را تأیید کردند.
در دوران همهگیری کووید-۱۹ نیز ملالی نقشی کلیدی در هدایت پاسخ کلیسای انگلستان ایفا کرد؛ هرچند این تصمیمها، از جمله ممنوعیت برگزاری نیایش فردی در کلیساها در دوره قرنطینه، موجب نارضایتی برخی روحانیون شد.
برای چندین سال، ملالی ریاست پروژهای کلیسایی با عنوان «زیستن در عشق و ایمان» (Living in Love and Faith) را بر عهده داشت؛ طرحی پژوهشی و مشورتی درباره مسائل ازدواج و جنسیت. او در این زمینه معمولاً محتاطانه موضع میگرفت، اما این روند نهایتاً به تدوین «نمازهای عشق و ایمان» (Prayers of Love and Faith) منجر شد که اکنون در کلیساهای انگلستان برای برکت دادن به زوجهای همجنس برگزار میشود. این تحول، سالها مناقشه شدید میان محافظهکاران و لیبرالها را در کلیسا برانگیخت. در سالهای اخیر، ملالی نقش هدایت مستقیم این مباحث را به دیگر اسقفان واگذار کرده است.
از جهات گوناگون، ملالی برجستهترین و باتجربهترین اسقف واجد شرایط برای تصدی مقام اسقف اعظم بود. تنها مقام بالاتر از او، استیون کاترل، اسقف اعظم یورک، ۶۷ ساله است که به دلیل نزدیکی به سن بازنشستگی خود را از روند انتخاب کنار کشید.
با این حال، ملالی هرگز بهعنوان گزینه اصلی برای این سمت شناخته نمیشد. بخشی از این امر به سن او بازمیگردد: او در ۶۳ سالگی تنها حدود شش سال میتواند در این مقام خدمت کند، در حالی که معمولاً دوره خدمت اسقفان اعظم دستکم یک دهه است.
ملالی بیشتر بهعنوان یک مدیر کارآمد شناخته میشود تا چهرهای کاریزماتیک. او وابسته به هیچ جناح کلیسایی خاصی نیست و در مناقشات الهیاتی اصلی مشارکت اندکی دارد.
به نظر میرسد انتخاب او نشانه تمایل کلیسا برای گذار از دوران پرتنش جاستین ولبی و رسواییهای مربوط به حفاظت از آسیبدیدگان باشد؛ گویی این انتصاب نوعی دوره گذار مدیریتی است تا کلیسا بتواند در آینده، با رهبری معنوی تازهنفستر، فصل جدیدی را آغاز کند.[1]
[1] religionmediacentre.org.uk/factsheets/sarah-mullally-archbishop-of-canterbury
