در ظاهر، جنگ ۱۲ روزه اخیر میان ایران و رژیم صهیونیستی یک درگیری محدود به دو بازیگر اصلی بود، اما در واقعیت، ایران در برابر ائتلافی نانوشته و گسترده ایستاد؛ ائتلافی که می‌توان آن را «۲+۳۲» نامید: ۳۲ کشور عضو ناتو به‌علاوه رژیم صهیونیستی و البته آژانس بین‌المللی انرژی اتمی. این نهاد به‌رغم ادعای بی‌طرفی، با انتشار گزارشی مغرضانه درباره برنامه هسته‌ای ایران، فضای بین‌المللی را برای حمله آماده کرد. گزارشی تحت نظر رافائل گروسی به شورای حکام ارائه شد و ابزاری شد برای فشار سیاسی. البته مقامات ایران هم صراحتاً اعلام کردند که نقش‌آفرینی گروسی را بی‌پاسخ نمی‌گذارند. گروسی همچنان هم مشغول ادامه نقش مخرب خود است.
در همان روزهای نخست، حمایت آمریکا به مداخله مستقیم بدل شد. ایالات متحده با ارائه اطلاعات، لجستیک، و حمله به تأسیسات فردو، نطنز و اصفهان، نقش اصلی را در مدیریت عملیات ایفا کرد. پروازهای شناسایی و سوخت‌رسانی، حضور جنگنده‌ها و فعال‌سازی پایگاه‌های آمریکا در منطقه، همه نشانه‌هایی از این مشارکت مستقیم بودند. کشورهای اروپایی، به‌ویژه انگلیس، فرانسه و آلمان نیز در این جنگ سهیم شدند. بریتانیا از طریق پایگاه‌های اختصاصی «آکرا» و «دکله‌آ» در قبرس و پایگاه مشترک با آمریکا به اسم «سودا بِی» در یونان، موشک‌ها و پهپادهای ایرانی را رهگیری و عملیات لجستیکی را پشتیبانی کرد.
ناتو نیز اگر چه اسرائیل را به‌طور رسمی عضو خود نمی‌داند، اما از ۱۹۹۴ روابط ساختاری با آن برقرار کرده و از ۲۰۱۶ با تأسیس دفتر دائم رژیم اسرائیل در بروکسل، همکاری‌های امنیتی را رسمی نموده است. بسیاری از تحلیلگران معتقدند دسترسی رژیم اسرائیل به اطلاعات دقیق از درون ایران، به همین هم‌افزایی اطلاعاتی بازمی‌گردد. در این شبکه، حتی سفارتخانه‌های کشورهای عضو ناتو در تهران هم پوششی برای جمع‌آوری داده‌های حساس ایجاد کرده‌اند.
این نبرد، صرفاً جنگی موشکی نبود، بلکه جنگی ترکیبی بود که همزمان در حوزه رسانه، دیپلماسی و افکار عمومی جریان داشت. رسانه‌های غربی با سانسور پاسخ‌های ایران و تحریف روایت‌ها،سعی کردند افکار جهانی را علیه ایران مدیریت کنند. در شورای امنیت سازمان ملل نیز کشورهایی مانند انگلیس و فرانسه آشکارا از حملات به ایران دفاع و سعی کردند به تجاوز مشروعیت ببخشند.
در این میان، صدراعظم آلمان آشکارا اعتراف کرد که اسرائیل «کارهای کثیف» غرب را انجام می‌دهد. این جمله، سندی است که نقاب حقوق بشر و ظاهر متمدنانه غرب را کنار می‌زند و ماهیت پروژه‌های پشت پرده را عیان می‌کند. رژیم صهیونیستی، بیش از یک دولت جعلی، ماشین کشتاری است که مأموریتی مشخص برای بی‌ثبات‌سازی منطقه دارد؛ پروژه‌ای که سال‌هاست با همکاری نهادهای غربی و ناتو دنبال می‌شود.
ایران در این جنگ فقط از امنیت خود دفاع نکرد، بلکه پرده از شبکه‌ای پیچیده و چندلایه برداشت که در پوشش دیپلماسی، امنیت و رسانه، حقیقت را هدف گرفته بود. این صفحه از تاریخ را شاید سعی کنند امروز تحریف کنند، اما حقیقت، با صبوری، روزی که دیر نیست خود را آشکار خواهد کرد.
