مرکز تحقیقات پیو (Pew Research Center)، در گزارشی جدید نقش دین در سیاست و ملی‌گرایی دینی در کشورهای مختلف جهان را بررسی کرد. این گزارش نشان می‌دهد که در کشورهای مسلمان و یهودی‌محور، اکثریت مردم معتقدند که دولت‌هایشان می‌توانند همزمان دموکراتیک و دینی باشند، در حالی که در کشورهای با درآمد بالا، نظرات متفاوتی در خصوص تأثیر دین بر قوانین و سیاست‌های کشور وجود دارد. تفاوت‌های چشمگیر در تمایلات مذهبی و ملی‌گرایی دینی در کشورهای مختلف نشان‌دهنده اهمیت دین در هویت ملی و سیاست‌های جهانی است.
در کشورهای با اکثریت مسلمان، مانند بنگلادش، تونس و مالزی، اکثریت مردم معتقدند که کشورشان می‌تواند هم دموکراتیک و هم اسلامی باشد. در حالی که در کشورهای با درآمد بالا، مانند ایالات متحده، بیشتر مردم بر این باورند که دین نباید تأثیر زیادی بر قوانین کشور داشته باشد. در همین حال، در اسرائیل(فلسطین اشغالی) که خود را «یهودی و دموکراتیک» می‌داند، اکثریت مردم با این دیدگاه موافق هستند که کشورشان می‌تواند همزمان یهودی و دموکراتیک باشد.
ملی‌گرایان دینی معمولاً در کشورهای با درآمد پایین و میان‌درآمد بیشتر هستند. این افراد بر این باورند که دین باید نقش عمده‌ای در سیاست و قانون‌گذاری ایفا کند، در حالی که در کشورهای با درآمد بالا، میزان ملی‌گرایان دینی بسیار کمتر است.
متن کامل گزارش مرکز تحقیقات پیو را در زیر بخوانید:
بر اساس استانداردهای جهانی، ایالات متحده سطح نسبتاً پایینی از ملی‌گرایی دینی دارد، اما در مقایسه با دیگر کشورهای پردرآمد، متمایز است.
در بسیاری از کشورها، دین و سیاست عمیقاً به یکدیگر گره خورده‌اند. این باور که دین تاریخی و غالب یک کشور باید بخش مرکزی هویت ملی آن باشد و سیاست‌گذاری‌های آن را هدایت کند، گاهی با عنوان «ملی‌گرایی دینی» توصیف می‌شود.
طیف گسترده‌ای از جنبش‌ها تحت عنوان ملی‌گرایی دینی شناخته شده‌اند، از جمله در هند، جایی که نارندرا مودی، نخست‌وزیر این کشور، در مبارزات انتخاباتی و دوران حکمرانی خود بر این ایده تأکید کرده که ایمان و فرهنگ هندو باید سیاست‌های دولتی را شکل دهند؛ و در اسرائیل، جایی که بنیامین نتانیاهو از سوی ائتلافی حمایت می‌شود که شامل احزاب ملی‌گرا و فوق‌ارتدکس یهودی است.
با این حال، هیچ تعریف جهانی پذیرفته‌شده‌ای از ملی‌گرایی دینی وجود ندارد که باعث شده بحث‌های زیادی درباره اینکه چه کسی، برای مثال، یک ملی‌گرای مسیحی یا هندو محسوب می‌شود، شکل بگیرد. این امر، ارزیابی میزان شیوع چنین دیدگاه‌هایی را در سراسر جهان دشوار کرده است.
برای کمک به رفع این خلأ، مرکز تحقیقات پیو تلاش کرده است تا به شیوه‌ای بی‌طرفانه و سازگار، اندازه‌گیری کند که چه سهمی از مردم در کشورهای مختلف دین غالب کشورشان را بخش مرکزی هویت ملی خود می‌دانند، تمایل دارند رهبرانشان باورهای دینی مشابهی داشته باشند، و خواهان آن هستند که آموزه‌های دینی قوانین کشورشان را هدایت کنند.
ما در نظرسنجی‌های ملی که از نزدیک به ۵۵,۰۰۰ نفر در ۳۵ کشور بین ژانویه تا مه ۲۰۲۴ انجام شد، چهار پرسش کلیدی را مطرح کردیم:
تا چه حد عضویت در دین تاریخی و غالب کشور برای اینکه فردی واقعاً بخشی از هویت ملی باشد، مهم است؟
